روزی روزگاری، در سرزمینی با کوه‌های بلند و جنگل‌های سرسبز، پسر جوانی به نام ادیب زندگی می‌کرد. ادیب به خاطر باهوش بودن و سریع‌اندیش بودنش معروف بود و همیشه آماده بود تا مشکل‌ترین معماها را حل کند. او عاشق چالش‌ها بود و هیچ چیز نمی‌توانست او را از تلاش برای یافتن پاسخ بازدارد.
یک روز، وقتی ادیب در جنگل قدم می‌زد، به کلبه‌ای قدیمی و جالب در میان درختان برخورد کرد. کنجکاو شد و به سمت کلبه رفت. پیرزنی را دید که مقابل در نشسته بود و چشمانش با نگاهی بازیگوش می‌درخشید.
پیرزن با لبخند گفت: «خوش آمدی، مسافر جوان. من یک معما برای تو دارم، معمایی که میزان باهوشی تو را آزمایش می‌کند و ذهن تو را به چالش می‌کشد. اگر آن را حل کنی، گنج بزرگی به دست خواهی آورد.»
ادیب که مشتاق بود خود را ثابت کند، با دقت گوش داد و پیرزن معما را در گوش او زمزمه کرد: «من بدون دهان صحبت می‌کنم و بدون گوش می‌شنوم. من بدنی ندارم، اما با ترس زنده می‌شوم. من چه هستم؟»
ادیب صورتش را تکان داد و با دقت به معما فکر کرد. او مدت زیادی برای یافتن پاسخ تلاش کرد، اما نتوانست راز معما را کشف کند. با این حال، ادیب تسلیم نشد و به جستجوی پاسخ ادامه داد. او به فکر این بود که برای یافتن جواب معما باید در طبیعت به جستجوی نشانه‌ها برود.
در مسیرش، با انواع موجودات روبرو شد، از جغدهای پیر خردمند که با تجربه بودند تا جن‌های بازیگوش که با ترفندهای خود او را به چالش می‌کشیدند. هر کدام از این موجودات نکات و توصیه‌های مرموزی به او می‌دادند، اما هیچ‌یک به‌طور مستقیم جواب معما را نمی‌گفتند.
شبی، ادیب در کنار آتش نشسته بود و به صدای زوزه باد گوش می‌داد که ناگهان به یاد آن معما افتاد. او شروع به نوشتن افکارش کرد و جملات مختلفی را امتحان کرد. اما هر بار که به کلمات می‌رسید، نمی‌توانست به پاسخ درست برسد. ادیب با خودش گفت: «چرا این معما اینقدر سخت است؟»
روزها به هفته‌ها و هفته‌ها به ماه‌ها تبدیل شد و ادیب خسته و دلسرد شد. اما او هرگز امیدش را از دست نداد و می‌دانست که موفقیت در انتظارش است. درست زمانی که خواست امیدش را از دست بدهد، به طور تصادفی در اعماق جنگل به یک حوض درخشان برخورد کرد که در میان درختان قدیمی پنهان شده بود.
وقتی ادیب به داخل حوض نگاه کرد، انعکاس خود را دید و ناگهان پاسخ معما به ذهنش رسید. او به یاد آورد که پژواک‌ها صدایی هستند که بدون دهان صحبت می‌کنند و تنها در دل کوه‌ها و دره‌ها زنده می‌شوند. با فریاد شادی به سمت کلبه پیرزن دوید و قلبش از شدت هیجان می‌تپید.
«پاسخ را پیدا کردم!» ادیب با هیجان فریاد زد. «پاسخ معما این است… یک پژواک!»
چشمان پیرزن از خوشحالی درخشید و با تکان دادن دستش، صندوقی پر از گنج و سکه‌های طلا، جواهرات گرانبها و جواهرات درخشان بیرون آورد. او گفت: «تبریک می‌گویم، ادیب جوان. تو ثابت کردی که استاد واقعی معماها هستی و با ثروتی فراتر از آنچه که در خواب هم دیده‌ای، پاداش خواهی گرفت.»
ادیب با قلبی پر از شادی و غرور به خانه بازگشت. او دیگر تنها یک پسر جوان باهوش نبود؛ او اکنون یک قهرمان بود. مردم سرزمینش به خاطر هوشمندی و شجاعتش او را تشویق کردند و ادیب در آن شب با رویاهای ماجراجویی و چالش‌های جدید به خواب رفت. از آن پس، ادیب نه تنها معماها را حل می‌کرد بلکه به دیگران نیز می‌آموخت که چگونه با تفکر عمیق و خلاقانه به مشکلات خود بپردازند و از چالش‌ها به عنوان فرصتی برای یادگیری و رشد استفاده کنند.
به این ترتیب، ادیب و داستان‌هایش در دل مردم ماند و او به عنوان قهرمان دانایی و خرد شناخته شد.
یک دقیقه برای فکر کردن
دوستان باهوشم، داستان ادیب به ما یاد می‌دهد که حل کردن مشکلات و پیدا کردن پاسخ‌ها همیشه آسان نیست، اما اگر پشتکار داشته باشیم و به جستجوی حقیقت ادامه دهیم، بالاخره راه را پیدا خواهیم کرد. ادیب می‌توانست در همان ابتدا تسلیم شود، اما او به دنبال نشانه‌ها رفت، از دیگران یاد گرفت و در نهایت با تفکر و تلاش خودش جواب معما را پیدا کرد.
ما هم در زندگی با چالش‌ها و سؤال‌هایی روبه‌رو می‌شویم که شاید در ابتدا پاسخ‌شان را ندانیم. اما اگر مثل ادیب صبور باشیم و از فکر کردن و جستجو نترسیم، می‌توانیم موفق شویم.
پس یاد بگیریم که همیشه کنجکاو باشیم، سؤال بپرسیم، از طبیعت و اطرافیان‌مان یاد بگیریم، و هرگز ناامید نشویم. چون پاداش واقعی، فقط گنج و طلا نیست، بلکه دانشی است که به دست می‌آوریم!