روزی روزگاری در یک دهکده کوچک، دو مرد زندگی می‌کردند که بسیار متفاوت از هم بودند. یکی از آنها بسیار مرد ثروتمندی بود و در خانه‌ای بزرگ با خدمتکاران زیاد زندگی می‌کرد، در حالی که دیگری بسیار فقیر بود و در خانه‌ای کوچک و ساده زندگی می‌کرد. با وجود تفاوت‌هایشان، هر دو مرد دل‌های مهربانی داشتند.
در یک شب سرد زمستانی، وقتی باد شدید می‌وزید و برف به شدت می‌بارید، مرد فقیر در خانه‌اش نشسته بود و نگران بود که چگونه خودش را گرم کند. او دیگر هیزمی برای روشن کردن آتش نداشت و پولی هم برای خرید هیزم بیشتر در اختیار نداشت. درست زمانی که امیدش را از دست می‌داد، صدای در زدن را شنید.
وقتی در را باز کرد، مرد ثروتمندی را دید که جلوی در ایستاده و یک دسته هیزم در دست داشت. مرد ثروتمند با مهربانی گفت: «می‌دانم که این روزها سختی می‌کشی. لطفاً این هیزم‌ها را بپذیر تا خانه‌ات گرم شود. هیچ‌کس نباید در سرما رنج بکشد.»
مرد فقیر با دل سپاسگزار، مرد ثروتمند را به داخل دعوت کرد. آنها کنار آتشی که تازه روشن شده بود نشستند و در حالی که دستان خود را گرم می‌کردند، داستان‌هایی را برای هم تعریف کردند. مرد ثروتمند از فضای ساده و دنج خانه فقیر لذت می‌برد و از مهربانی او قدردانی می‌کرد.
فردای آن روز، مرد فقیر خواست از مرد ثروتمند تشکر کند. او به جنگل رفت و مقداری توت و سبزی پیدا کرد و یک سبد کوچک از خوراکی‌ها درست کرد. سپس به خانه مرد ثروتمند رفت و با لبخندی فروتنانه، سبد را به او داد و گفت: «این چیز زیادی نیست، اما از صمیم قلبم است.»
مرد ثروتمند از این حرکت مرد فقیر تحت تأثیر قرار گرفت. او را به داخل دعوت کرد و با هم خوراکی‌ها را تقسیم کردند. در حین صحبت‌هایشان، مرد ثروتمند فهمید که ثروت فقط به داشتن چیزهای زیاد نیست. ثروت واقعی در مهربانی و بخشش است.
از آن روز به بعد، مرد ثروتمند و فقیر دوستان صمیمی شدند و هر وقت می‌توانستند به یکدیگر کمک می‌کردند. مرد ثروتمند غذا، هیزم و لباس برای مرد فقیر فراهم می‌کرد، در حالی که مرد فقیر وقت، همراهی و شادی‌های ساده زندگی خود را با او به اشتراک می‌گذاشت.
دهکده متوجه این دوستی غیر معمول شد و کم‌کم تغییر کرد. مردم شروع کردند به کمک کردن به یکدیگر، چیزهایی که داشتند را به اشتراک گذاشتند و مراقب همسایه‌هایشان بودند. ثروتمند و فقیر، پیر و جوان، همه دور هم جمع شدند و جامعه‌ای دلسوز و متحد ساختند.
و اینگونه بود که مرد ثروتمند و مرد فقیر به همه نشان دادند که ثروت واقعی در مهربانی و سخاوت یافت می‌شود. آنها با شادی زندگی کردند و همیشه آماده بودند تا به دیگران کمک کنند و لبخندی بر لبانشان بیاورند، و به دهکده خود معنای جدیدی بخشیدند.
یک دقیقه برای فکر کردن
بچه‌های عزیزم! امروز می‌خواهم درباره‌ی داستانی که شنیدیم با هم صحبت کنیم. آیا دیدید که چطور دو مرد با وجود تفاوت‌های زیادشان، با مهربانی و سخاوت به هم کمک کردند؟ مرد ثروتمند با بخشیدن هیزم، خانه‌ی دوستش را گرم کرد و مرد فقیر با هدیه‌ای کوچک اما باارزش، دوستی خود را نشان داد.
این داستان به ما یاد می‌دهد که مهم نیست چقدر دارایی داریم، بلکه مهم این است که چقدر قلبمان مهربان است. گاهی یک لبخند، یک کمک کوچک یا حتی یک جمله‌ی دلگرم‌کننده می‌تواند کسی را خوشحال کند. درست مثل دهکده‌ی این داستان که با محبت این دو مرد، به جایی پر از دوستی و همدلی تبدیل شد.
حالا از شما می‌پرسم:
اگر دوستی یا همسایه‌ای نیاز به کمک داشت، شما چطور می‌توانید مهربانی خود را نشان دهید؟
تا حالا شده کسی به شما کمک کند و شما از آن خوشحال شوید؟ چه احساسی داشتید؟
پس یادمان باشد:
- ثروت واقعی یعنی دل مهربان داشتن.
- حتی کارهای کوچک هم می‌توانند دنیا را جای بهتری کنند.
- دوستی و محبت از هر چیزی ارزشمندتر است.
حالا بیایید تصمیم بگیریم که از امروز، حتی با یک کار کوچک، به دیگران کمک کنیم!