در یک شهر زیبا که اتوبوس‌های قرمز در خیابان‌های شلوغش رفت‌وآمد می‌کردند، خرس دوست‌داشتنی شش ساله‌ای به نام پوکو زندگی می‌کرد. پوکو با کلاه بزرگ و چمدان همیشگی‌اش به همان اندازه که مودب بود، کنجکاو هم بود. اما بزرگ‌ترین ماجراجویی او زمانی شروع شد که تصمیم گرفت به پیک‌نیک برود.
یک صبح آفتابی، پوکو ساندویچ‌های همبرگر خوشمزه‌اش را بسته‌بندی کرد و راهی پارک شد. او در حالی که قدم می‌زد، آهنگی شاد زمزمه می‌کرد و چشمانش از خوشحالی می‌درخشید. وقتی به پارک رسید، گروهی از بچه‌ها را دید که در حال بازی بودند.
دل پوکو از هیجان و کمی خجالت پر شد. او دوست داشت به این بازی‌ها بپیوندد، اما نمی‌دانست چطور با بچه‌ها صحبت کند. نفس عمیقی کشید و به سوی دختری کوچک به نام رزی رفت و خودش را معرفی کرد.
با لبخندی گرم گفت: «سلام، من پوکو بیر هستم. میشه من هم به پیک‌نیک شما بپیوندم؟»
رزی با چشمان کنجکاو و لبخندی بزرگ به پوکو نگاه کرد و گفت: «البته، پوکو! ما خوشحال می‌شیم که تو هم باشی.»
پوکو روی پتو کنار بچه‌ها نشست و قلبش از شادی پر شد. آنها داستان‌ها، خنده‌ها و البته ساندویچ‌های همبرگر را با هم به اشتراک گذاشتند. پوکو احساس کرد دوستانی پیدا کرده که او را همان‌طور که هست، دوست دارند.
در آن روز، بچه‌ها به پوکو بازی‌های جدید یاد دادند و همه با هم می‌خندیدند و دنبال پروانه‌ها می‌دویدند. کلاه بزرگ پوکو به مرکز یک مهمانی چای خیالی تبدیل شد و چمدانش به صندوقچه‌ای از گنج‌های خیالی.
وقتی خورشید شروع به غروب کرد، مادر رزی صدای بچه‌ها را زد تا به خانه برگردند. دل پوکو کمی غمگین شد، چون از همراهی بچه‌ها بسیار لذت برده بود. اما رزی با لبخندی روشن به سمت او برگشت و گفت: «پوکو، دوست داری فردا هم بیای و با ما بازی کنی؟»
چشمان پوکو از خوشحالی درخشید و گفت: «خیلی دوست دارم!»
و این‌گونه بود که پوکو نه تنها یک پیک‌نیک خوشمزه داشت، بلکه دوستانی هم پیدا کرد که از کنجکاوی و قلب مهربان او قدردانی می‌کردند. وقتی به خانه برگشت، کلاهش را با افتخار روی سرش گذاشته بود، چون می‌دانست که ماجراجویی او را به کشف چیزی واقعاً ارزشمند رسانده است و آن، دوستی بود.
از آن روز به بعد، پیک‌نیک‌های پوکو حتی لذت‌بخش‌تر شد. او با چمدانی پر از ساندویچ‌های همبرگر و دلی پر از شادی، به کشف شهر ادامه داد، چون می‌دانست که دوستانی دارد که هر لحظه را به یک ماجراجویی هیجان‌انگیز تبدیل می‌کنند.
و این‌گونه بود که در شهر زیبایی که اتوبوس‌های قرمز در خیابان‌های شلوغش رفت‌وآمد می‌کردند، خرس پوکو فهمید که بهترین ماجراجویی‌ها آن‌هایی هستند که با دوستانت به اشتراک می‌گذاری.
یک دقیقه برای فکر کردن
بچه‌های عزیزم، می‌دونید امروز چه چیزی یاد گرفتیم؟
امروز درباره‌ی پوکو، خرسی مهربان و شجاع شنیدیم که یاد گرفت چطور دوست‌های جدید پیدا کنه. شاید بعضی وقت‌ها ما هم مثل پوکو باشیم؛ دوست داشته باشیم با دیگران بازی کنیم، ولی ندانیم چطور باید جلو برویم. اما پوکو به ما یاد داد که فقط یک سلام ساده می‌تونه ماجراجویی بزرگی باشه!
بیایید ببینیم چه چیزهایی از این داستان یاد گرفتیم:
- اولین قدم برای پیدا کردن دوست، اینه که با مهربانی جلو بریم. شاید دوست جدیدمون هم خجالتی باشه و منتظر باشه که ما اول صحبت کنیم!
- وقتی چیزی رو با دیگران به اشتراک می‌ذاریم، لحظات خوشی می‌سازیم. پوکو ساندویچ‌های همبرگرش رو آورد، ولی در عوض چیز باارزش‌تری به دست آورد: دوست‌های جدید!
- دنیا وقتی که با دیگران کشفش کنیم، خیلی قشنگ‌تره! بازی کردن، خندیدن، حتی دنبال پروانه دویدن، وقتی کنار دوست‌هامونه، لذت بیشتری داره.
پس بچه‌ها، دفعه بعد که توی پارک یا مدرسه کسی رو دیدید که تنهاست، چی کار می‌کنید؟
- می‌تونید با یک «سلام!» دوستانه شروع کنید.
- می‌تونید ازش بپرسید: «می‌خوای با ما بازی کنی؟»
- و یادتون باشه، همه‌ی آدم‌ها دوست دارند پذیرفته بشن.
پس، بیایید مثل پوکو مهربان و شجاع باشیم و دنیامون رو با دوستی‌های جدید پر از رنگ و شادی کنیم!