روزی روزگاری در یک روستای کوچک که میان تپه‌های سبز و جنگل‌های انبوه قرار داشت، پسری به نام امیرمحمد زندگی می‌کرد. امیرمحمد در سراسر روستا به دلیل هوش و تفکر سریعش شناخته شده بود. همیشه ایده‌های زیادی برای حل مشکلات، بزرگ و کوچک، داشت.
یک صبح آفتابی، وقتی امیرمحمد در میدان روستا بازی می‌کرد، صدای گروهی از اهالی روستا را شنید که درباره مشکلی صحبت می‌کردند. یکی از اهالی با غم گفت: «مزارع ما خیلی خشک شده‌اند و محصولات‌مان در حال خشک شدن هستند. به آب نیاز داریم تا محصول‌مان نجات پیدا کند، ولی چاه خیلی دور است.»
امیرمحمد با دقت گوش داد و ذهنش شروع به فکر کردن کرد. او با شور و شوق گفت: «من یه ایده دارم! چرا از رودخانه تا مزارع یک کانال نزنیم؟ اینطوری می‌تونیم آب رو مستقیماً به محصولات‌مون برسونیم.»
اهالی با تعجب به هم نگاه کردند و گفتند: «اما امیرمحمد! رودخانه خیلی دوره، و حفر یک کانال روزها طول می‌کشه!»
امیرمحمد با یک لبخند شیطنت‌آمیز گفت: «بذارید من براتون انجام بدم.»
با موافقت اهالی روستا، امیرمحمد شروع به ماموریتش کرد. اما به جای اینکه بیل بردارد و خودش شروع به حفاری کند، یک نقشه هوشمندانه داشت. او می‌دانست که حفر یک کانال برای خودش خیلی جالب نخواهد بود، پس تصمیم گرفت این کار رو برای دیگران جذاب کند.
امیرمحمد بچه‌های روستا، دوستان و همبازی‌هایش را جمع کرد و به آنها گفت که حفر کانال، هیجان‌انگیزترین ماجرای زندگی‌شان خواهد بود. با صحبت‌های قانع‌کننده و اشتیاق پرشور او، تصویری از یک سفر بزرگ و پر از شکار گنج و تونل‌های مخفی کشید که منتظر کشف شدن بودند.
چشمان بچه‌ها از هیجان درخشید و آنها شروع به پیوستن به امیرمحمد در ماموریتش کردند. با بیل‌و سطل‌ها، آنها راهی رودخانه شدند و در حین حرکت، با هیجان و خنده صحبت می‌کردند.
وقتی به کنار رودخانه رسیدند، امیرمحمد ایستاد و با سرگرمی تماشا کرد که بچه‌ها چطور با اشتیاق شروع به حفاری کردند. با هر مشت خاکی که برمی‌داشتند، خنده‌هایشان بلندتر می‌شد و روحیه‌شان بالاتر می‌رفت. آنها آنقدر خوشحال بودند که حتی متوجه نشدند که تمام کار را خودشان انجام می‌دهند!
ساعاتی گذشت و کانال آرام آرام شکل گرفت. آنها با هیجان حفاری می‌کردند، پر از هیجان از ماجراجویی و وعده گنج‌هایی که منتظر کشف بودند.
بالاخره، وقتی خورشید کم‌کم پایین می‌رفت، کانال تمام شد. بچه‌ها با صدای بلند فریاد شادی زدند و صورت‌هایشان از هیجان و افتخار سرخ شده بود. آنها موفق شده و کانالی از رودخانه تا مزارع روستا حفر کرده بودند!
صبح روز بعد، اهالی روستا با منظره‌ای روبه‌رو شدند که به سختی می‌توانستند باور کنند. آب از طریق کانال آزادانه جریان پیدا کرد و خاک تشنه را سیراب کرده و محصولات پژمرده را زنده کرد. صدای شادی از روستا بلند شد و اهالی روستا به هوشمندی امیرمحمد و تلاش سخت بچه‌ها تحسین کردند.
از آن روز به بعد، امیرمحمد به عنوان یک قهرمان در روستا شناخته شد. هوش و تفکر سریع او محصول را نجات داد و شادی را به دل‌های اهالی آورد. و هرچند امیرمحمد هیچ گاه یک مشت خاک نیاورد، او می‌دانست که گاهی بزرگ‌ترین پیروزی‌ها نه از قدرت عضلات، بلکه از قدرت ذهن و مهربانی در دل‌هایمان به دست می‌آید.
یک دقیقه برای فکر کردن
دوستان عزیز، این داستان به ما نشان می‌دهد که برای حل مشکلات همیشه نیازی به قدرت فیزیکی یا انجام کارهای سخت نداریم. گاهی اوقات ایده‌های هوشمندانه و خلاقانه می‌توانند راه‌حل‌های عالی به ما بدهند. امیرمحمد در این داستان با کمک تفکر سریع و استفاده از هوش خود، توانست مشکل بزرگی را در روستا حل کند. او به جای اینکه خود به تنهایی کار کند، از همکاری دیگران استفاده کرد و از این طریق به هدفش رسید.
در زندگی واقعی هم می‌توانیم از این داستان یاد بگیریم که برای حل مشکلات، همکاری و تفکر خلاقانه خیلی مهم هستند. ما می‌توانیم با همدیگر ایده‌های جدید پیدا کنیم و با کمک یکدیگر، کارهای بزرگ انجام دهیم. همچنین، این داستان به ما یاد می‌دهد که همیشه باید به دیگران کمک کنیم و از همه توانمندی‌هایمان برای رسیدن به یک هدف مشترک استفاده کنیم.
پس وقتی با مشکلی روبه‌رو می‌شوید، به جای اینکه فقط به قدرت و تلاش فیزیکی فکر کنید، شاید بهترین راه حل استفاده از هوش، خلاقیت و همکاری با دیگران باشد. همیشه به یاد داشته باشید که با همکاری می‌توانیم کارهای بزرگ و مهمی انجام دهیم.