سو دوباره با مادرش دعوا کرد و بهترین کار را ترک خانه دانست. شب سردی بود و او گرسنه بود. در خیابان‌های تاریک و بی‌روح، عطر خوش نودل‌ها به مشامش می‌رسید. او با یک مغازه نودل‌فروشی برخورد کرد، اما وقتی به کیفش نگاه کرد، متوجه شد که پول خرید یک کاسه نودل را ندارد. احساس ناامیدی در دلش جا گرفت، اما گرسنگی او را به جلو می‌برد.
صاحب مغازه، مردی میانسال و مهربان، به سوی سو رفت. او با چهره‌ای دلنشین و صمیمی به سو نگاه کرد و گفت: «چرا به تنهایی در این شب سرد ایستاده‌ای؟» سو با صدایی نرم و کم‌رمق جواب داد که پولی برای خرید ندارد. مرد، بی‌توجه به مشکل او، لبخند زد و گفت: «ما در این دنیا گاهی نیاز به کمی محبت داریم. بیا، داخل شو و نودل‌هایم را امتحان کن. نیازی به پرداخت نیست.»
سو با کمی تردید وارد مغازه شد. فضای گرم و دنج مغازه، او را به یاد خانه‌اش انداخت، جایی که مادرش با عشق برای او غذا می‌پخت. وقتی که کاسه نودل بخارآلود در برابرش قرار گرفت، طعم آشنا و دلپذیری در ذهنش تداعی شد. او با اشتیاق شروع به خوردن کرد و ناگهان حس کرد که خاطرات و احساساتش به آرامی در حال زنده شدن هستند.
در حین غذا خوردن، سو داستانش را برای مرد تعریف کرد. او از دعواهایش با مادرش گفت و احساس تنهایی اش را بیان کرد. مرد با دقت گوش می‌داد و با هر لقمه‌ای که سو می‌خورد، چشمانش درخشان‌تر می‌شد. او سپس با نگاهی عمیق به سو گفت: «ببین، مرد جوان. ما در زندگی معمولاً افراد زندگی‌مان و کارهایی که برای ما انجام می‌دهند را عادی می‌دانیم. ما در عین حال انتظار داریم که آنها همیشه در کنار ما باشند، بدون اینکه قدردان زحماتشان باشیم.»
سو، با شنیدن این جمله، احساس کرد که یک حقیقت تلخ در دلش نشسته است. او به یاد آورد که مادرش چطور با عشق و فداکاری او را بزرگ کرده و همیشه از او مراقبت کرده است. او برای لحظه‌ای در سکوت فرو رفت و به حرف‌های مرد فکر کرد.
مرد ادامه داد: «در آن زمان است که ما شروع به درخواست‌های غیرمنطقی و داشتن انتظارات غیرواقعی می‌کنیم. این خلاف ارزش‌های اخلاقی است. فراموش نکن که هر انسانی، به ویژه عزیزان ما، ارزشمند است و باید از آنها قدردانی کنیم.»
سکوتی سنگین در فضا حاکم شد. سو در آن لحظه فهمید که اشتباهاتش چه تأثیری بر زندگی‌اش گذاشته است. او تصمیم گرفت به خانه برگردد و عذرخواهی کند. وقتی به خانه رسید، متوجه شد مادرش در حالی که شام در دست داشت، دم دروازه ایستاده و منتظر اوست.
در آن لحظه، او با دقت به چهره مادرش نگاه کرد و دید که چگونه خطوط نگرانی و عشق بر چهره‌اش نقش بسته است. او به آرامی گفت: «مادر، من اشتباه کردم و از تو عذرخواهی می‌کنم.»
این داستان برای سو مایه آگاهی و روشنگری بود. او فهمید که زندگی پر از زیبایی‌ها و فرصت‌هاست، و مهم‌تر از همه، ارزشمندترین چیز در زندگی، محبت و رابطه‌ای است که با عزیزانش دارد. او خود را وادار کرد برود و نزدیکانش را در آغوش بگیرد و از آنها تشکر کند.
سو حالا با قلبی پُر از عشق و شکرگزاری به زندگی‌اش ادامه می‌دهد و هر روز سعی می‌کند به دیگران یادآوری کند که زندگی با یک کاسه نودل آغاز می‌شود، اما آنچه مهم است، محبت و ارزش‌هایی است که در دل داریم.
یک دقیقه برای فکر کردن
دوستان عزیز، در این داستان ما با سو آشنا می‌شویم که بعد از یک دعوا با مادرش خانه را ترک می‌کند. او در خیابان تنها و گرسنه می‌شود، اما با مردی مهربان آشنا می‌شود که بدون هیچ‌گونه توقعی او را به داخل مغازه‌اش دعوت می‌کند و به او نودل می‌دهد. این مرد به سو یاد می‌دهد که گاهی باید قدردانی کنیم از کسانی که همیشه به ما کمک می‌کنند، حتی وقتی که در عصبانیت و خشم هستیم. وقتی سو به خانه برگشت و از مادرش عذرخواهی کرد، فهمید که مهم‌ترین چیز در زندگی محبت است و باید همیشه از کسانی که دوستشان داریم، تشکر کنیم.
این داستان به ما می‌آموزد که زندگی پر از چالش‌هاست، اما اگر با قلبی پر از محبت به دیگران نگاه کنیم و از زحمات آنها قدردانی کنیم، می‌توانیم روابط بهتری بسازیم و از اشتباهات خود درس بگیریم. همیشه به یاد داشته باشیم که محبت، مهم‌ترین چیزی است که باید در زندگی‌مان داشته باشیم و باید برای کسانی که برایمان تلاش می‌کنند، ارزش قائل شویم.
این داستان را می‌توانیم با شما، والدین عزیز یا معلمان محترم، به عنوان فرصتی برای گفتگو با کودکان در مورد چگونگی قدردانی از دیگران، پذیرش اشتباهات و اهمیت روابط خانوادگی استفاده کنیم. به آنها یاد بدهیم که همیشه باید در لحظات سخت از کسانی که دوستشان داریم، عذرخواهی کنیم و محبت را در زندگی خود گسترش دهیم.