داستان کوتاه شهر هنر به ما یادآوری می‌کند که هنر می‌تواند به عنوان ابزاری برای بیان احساسات و تبدیل مشکلات به فرصت‌های جدید عمل کند. این داستان درباره علی، پسری خوب، شاد و خوش‌بین بود که هیچ‌کس به یاد نداشت او را عصبانی دیده باشد و اهمیتی نمی‌داد که دیگران به او چه می‌گفتند.
به نظر می‌رسید که اصلاً توانایی توهین به کسی را نداشت. حتی معلمانش هم روحیه خوب او را تحسین می‌کردند، چون این رفتار آنقدر غیرعادی بود که شایعه‌ای بین همه پیچیده بود که خوبی علی باید به دلیل یک راز خاص باشد. همین فکرِ وجود یک راز باعث شده بود که هیچ‌کس به چیز دیگری فکر نکند.
آن‌ها آنقدر از علی سوال پرسیدند که یک روز بعدازظهر، او معلم محبوبش آقای عمادی را برای چای دعوت کرد. وقتی کارشان تمام شد، علی خانه را به آقای عمادی نشان داد. وقتی در اتاق خوابش را باز کرد، معلم خشک‌اش زد و لبخند بزرگی روی صورتش نشست.
روی دیوار دور اتاق یک کلاژ بی‌نظیر از هزاران رنگ و شکل بود! این زیباترین تزئینی بود که آقای عمادی تا به حال دیده بود. علی شروع به توضیح داد: «بعضی‌ها در مدرسه فکر می‌کنند که من هیچ‌وقت درباره کسی بد فکر نمی‌کنم، و هیچ چیز اذیتم نمی‌کند، و هیچ‌وقت نمی‌خواهم به کسی توهین کنم، ولی اصلاً اینطور نیست. من هم مثل بقیه هستم. حتی بیشتر از همه بچه‌ها عصبانی می‌شدم. اما چند سال پیش با کمک پدر و مادرم یک کلاژ کوچک درست کردم. می‌توانستم هر نوع ماده و رنگی را برای آن استفاده کنم. هر بار که تکه‌ای به آن اضافه می‌کردم، یک فکر یا عمل بد را به آن وصل می‌کردم.»
این درست بود. آقای عمادی با دقت به دیوار نگاه کرد. در هر یک از تکه‌های کوچک می‌توانست با حروف ریز کلماتی مثل «احمق»، «بی‌مزه»، «درد»، «خسته‌کننده» و هزاران چیز منفی دیگر را بخواند. علی ادامه داد: «اینطوری بود که شروع کردم تمام لحظات بد زندگی‌ام را به فرصتی برای اضافه کردن به کلاژم تبدیل کنم. حالا آنقدر این کلاژ را دوست دارم که هر بار کسی مرا عصبانی می‌کند، از خوشحالی در پوست خودم نمی‌گنجم. چون یک تکه جدید برای اثر هنری‌ام به من داده‌اند.»
آن روز، آن‌ها درباره چیزهای زیادی صحبت کردند، ولی چیزی که معلم هرگز فراموش نکرد این بود که چطور یک پسر معمولی به او نشان داد که راز داشتن یک شخصیت شاد و خوش‌بین تبدیل لحظات بد به فرصتی برای لبخند زدن است.
بدون اینکه به کسی بگوید، همان روز، آقای عمادی کلاژ خودش را شروع کرد. او آنقدر این کار را به دانش‌آموزانش توصیه می‌کرد که سال‌ها بعد آن محله را «شهر هنر» نامیدند. هر خانه‌ای آثار هنری باشکوهی داشت که توسط آن کودکان شاد و خوش‌بین ساخته شده بود.
یک دقیقه برای فکر کردن
دوستان خوبم، همه ما گاهی ناراحت، عصبانی یا دلخور می‌شویم. این احساسات طبیعی هستند، اما مهم این است که چگونه با آن‌ها برخورد کنیم. آیا باید اجازه دهیم که ما را از درون ناراحت و خسته کنند، یا می‌توانیم از آن‌ها برای ساختن چیزی زیبا استفاده کنیم؟
در این داستان، علی یاد گرفت که هر وقت احساس بدی داشت، به‌جای اینکه آن را در دلش نگه دارد یا سر دیگران خالی کند، آن را روی دیوار کلاژش ثبت کند. به این ترتیب، او هم احساساتش را بیان می‌کرد و هم یک اثر هنری زیبا خلق می‌کرد.
ما هم می‌توانیم از این روش استفاده کنیم. دفعه بعد که ناراحت یا عصبانی شدید، به جای اینکه اجازه دهید این احساسات روی رفتارتان تأثیر بد بگذارند، به دنبال راهی برای تبدیل آن به چیزی مثبت باشید. شاید نوشتن، نقاشی کشیدن، ورزش کردن یا حتی صحبت کردن با کسی که به او اعتماد دارید، بتواند به شما کمک کند.
به یاد داشته باشید، هنر فقط برای زیبایی نیست. می‌تواند راهی برای آرامش، شادی و عبور از لحظات سخت باشد. همان‌طور که شهر علی به «شهر هنر» تبدیل شد، شما هم می‌توانید زندگی‌تان را پر از خلاقیت و شادی کنید.